Pióro wieczne Victora Hugo ;)

Czytając Cień wiatru nie spodziewałam się, że natknę się na pióro. I to nie byle jakie.

„Był taki czas w latach mojego dzieciństwa – i być może wynikało to z tego, że dorastałem pośród książek i księgarzy – gdy postanowiłem, iż zostanę powieściopisarzem i będę żyć jak w melodramacie. A bezpośrednią przyczyną ówczesnych marzeń o karierze literackiej, prócz tej cudownej naiwności, z jaką postrzega się wszystko w wieku pięciu lat, było arcydzieło precyzji i sztuki rzemieślniczej leżące na wystawie sklepu z wiecznymi piórami na ulicy Anselmo Clavé, tuż za siedzibą regionalnego dowództwa wojskowego. Obiekt moich westchnień, wytworne czarne pióro ozdobione Bóg wie iloma zakrętasami i ozdobnikami królowało w oknie wystawowym, jakby stanowiło najcenniejszy klejnot skarbu koronnego. Stalówka, sama w sobie stanowiąca już cudo nad cudami, była okazem barokowego szaleństwa ze srebra, złota i tysiąca krzywizn, świetlistym niczym aleksandryjska latarnia. Gdy wychodziliśmy z ojcem na spacer, zamęczałem go i zanudzałem, dopóki w geście ostatecznej rezygnacji nie wędrował ze mną znowu i znowu pod okno wystawowe z wiecznym piórem. Ojciec zwykł mawiać, że pióro to musiało należeć co najmniej do imperatora. Ja, w głębi ducha, byłem przekonany, że posiadając takie cudo, wszystko jest się w stanie napisać, od powieści po encyklopedię, a nawet listy, zdolne pokonać wszelkie pocztowe granice. W swej naiwności wierzyłem, iż to, co tym piórem napiszę, dotrze wszędzie, nawet do owego niepojętego miejsca, do którego, jak mawiał tata, odeszła mama, by nigdy już stamtąd nie powrócić.

Kiedyś nawet zaszliśmy do sklepu, by zapytać o ów cenny eksponat. Okazało się, że pióro to, pośród innych władca absolutny, Montblanc Meisterstück, z numerowanej serii, w swoim czasie należało – a przynajmniej tak solennie zapewniał ekspedient – ni mniej, ni więcej tylko do samego Victora Hugo. Spod stalówki tego właśnie pióra, poinformowano nas, wypłynął rękopis Nędzników.

– Tak jak woda mineralna Vichy Catalán wypływa ze Źródła Caldas – stwierdził ekspedient.

Wyznał, że nabył je osobiście od przybyłego z Paryża kolekcjonera, upewniwszy się oczywiście uprzednio co do autentyczności pióra.

– A jaka jest cena owego Źródła cudowności, jeśli tego oczywiście nie okrywa tajemnica? – zapytał mój ojciec.

Ledwie usłyszał kwotę, krew cała uszła mu z twarzy, ale ja byłem już gotów na wszystko. Ekspedient, biorąc nas może za ekspertów od skomplikowanych urządzeń mechanicznych, przystąpił do zagmatwanego wykładu z dziedziny stopów metali szlachetnych, wyrafinowanej ornamentyki Dalekiego Wschodu i rewolucyjnej teorii tłoków i naczyń połączonych, prezentując tym samym tajemną część teutońskiej wiedzy stanowiącej fundament sławnej kreski tego przodującego produktu technologii graficznej. Z drugiej jednak strony, co mu się chwali, choć wyglądaliśmy na takich, co groszem nie śmierdzą, pozwolił nam do woli poobracać piórem, specjalnie dla nas napełnił je atramentem i zaoferował mi kartkę eleganckiego papieru, bym mógł na niej napisać swoje imię i zainicjować tym samym swą literacką karierę, wspierając się, poniekąd, autorytetem Victora Hugo. Następnie, wytarłszy pedantycznie pióro szmatką, by ponownie nadać mu pełen blask, złożył je z powrotem na honorowym miejscu witryny.

– Może innym razem – wyszeptał mój ojciec.

Gdy opuściliśmy sklep, cichym głosem powiedział, że nie stać nas na takie pióro. Księgarnia zapewniała nam utrzymanie i opłacenie mojej szkoły. Montblanc boskiego Victora Hugo musiał poczekać. Nic nie odparłem, ale nie potrafiłem chyba ukryć swego rozczarowania.

– Może zrobimy inaczej – zaproponował. – Kiedy dorośniesz na tyle, że będziesz mógł pisać, wrócimy tu i kupimy to pióro.

– A jeśli ktoś kupi je wcześniej?

– Mowy nie ma, tego nikt wcześniej nie kupi, uwierz mi (…)”.

Fragment książki Carlosa Ruiza Zafóna, „Cień wiatru”

Montblanc Meisterstück 149

Ekspedienta poniosła fantazja. Pierwsze pióra Meisterstück powstały w 1924 roku. To 62 lata po napisaniu Nędzników i 39 lat po śmierci pisarza. Montblanc 149 pojawił się dopiero w 1952 r.
  
Magda